Twee uur zat ik in het Tate Modern in Londen voor het schilderij van Rothko. Niet zozeer voor het kunstwerk zelf, maar om te ontdekken waarom mensen ernaar kijken. Wat communiceert dat ding waardoor zij zo geboeid zijn? Sommige bezoekers bleven staren. Het fascineerde mij. Op die museumbank besloot ik om kunstgeschiedenis te gaan studeren en daarachter te komen.

Dat onderzoekende heb ik altijd gehad. Geef mij een puzzeldoos en ik ga ermee aan de slag. Ik wil complexe vraagstukken oplossen door uit te vinden wat hun context is. Door de vraag te achterhalen, die aan een project ten grondslag ligt, kunnen wij chaos ordenen en ervoor zorgen dat de doelgroep betrokken raakt. Uit de kunstwereld ben ik deze werkwijze gewend, maar in de communicatiewereld is dit lang niet altijd standaard en kan het verkeerd worden opgevat.

Ik kan mij voorstellen dat het schrikken is als een buitenstaander jouw bedrijf tegen het licht houdt en niet loslaat totdat er een kern is gedistilleerd. Dat schuurt. Niet soms, maar altijd. Het maakt je kwetsbaar. Maar alleen zo kan een project slagen. Ieder detail is namelijk belangrijk. Dat doorzeuren is ook eigenbelang. Ik word er blij van als de puzzel is opgelost.

Tekst: Dore van Duivenbode